Review: The Last of Us Part 2

In 2013 verraste Naughty Dog vriend en vijand met hun game The Last of Us. Een game dat tot op de dag van vandaag in vele lijstje bovenaan prijkt als het gaat om de beste game allertijden. De combinatie van een meeslepend verhaal en ijzersterke gameplay hebben hier zeker aan bijgedragen. In 2016 werd aangekondigd dat er een vervolg zou verschijnen op The Last of Us. Maar had The Last of Us wel een vervolg nodig? En hoe maak je in vredesnaam een vervolg op een game dat, haast unaniem, wordt gezien als de beste game allertijden? Antwoord is simpel eigenlijk: laat dat maar aan de mannen en vrouwen over bij Naughty Dog onder leiding van Neil Druckmann.

The Last of Us Part 2 is geen game voor mensen met een zwakke maag. De game is hard, keihard zelfs. Het thema voor dit tweede deel is wraak en hoe wraak jou als persoon kan beïnvloeden. Hoe ver ga je om wraak te nemen op 1 of meerdere personen, hoe beïnvloed het jou en de mensen om je heen en hoeveel van jezelf verlies je in die zelfde wraaktocht? Oog om oog, tand om tand. Allemaal vragen die qua antwoorden per persoon zullen afwijken. The Last of Us Part 2 draait volledig om de vraagstukken die wraak met zich meebrengt, en dat levert niet alleen antwoorden op maar ook een bak met geweld.

Schitterende ellende

Ik ga hier zo min mogelijk vertellen over het verhaal van de game, dat is namelijk iets wat je zelf gewoon moet ervaren. Het verhaal an sich is simpel genoeg, maar de verschillende lagen die in het verhaal verweven zitten zijn weer van een ontzettend hoog niveau. Uiteraard maken Joel, Ellie en Tommy weer hun opwachting. Ze wonen en leven nu in de gesloten stad Jackson, waar je haast niet beter zou weten dat het buiten de muren niet veilig is. Binnen de muren leeft iedereen zijn leven en draagt zijn steentje bij. Ellie vind naast een rustig leventje ook liefde in Dina.

De game kent een rustige start en laat je volop genieten van de eerste paar meters in de game. Want man o man wat ziet The Last of Us Part 2 er fantastisch uit. Van prachtige vergezichten tot de kleinste details, alles ziet er fenomenaal uit. We hebben deze generatie al aardig wat prachtige games mogen spelen, maar The Last of Us Part 2 doet er gewoon nog een schepje bovenop en haalt elke laatste druppel kracht uit de PlayStation 4. Het oog voor detail is werkelijk verbluffend.

Op naar Seattle

Ellie vertrekt al redelijk snel naar Seattle om daar antwoorden te halen, maar vooral voor wraak vanwege gebeurtenissen in Jackson. En wraak zal ze nemen, op alles en iedereen die haar voor de voeten loopt. Met het gegeven dat Ellie zint op wraak had The Last of Us Part 2 heel makkelijk kunnen verzanden in een simpel wraak verhaal. In essentie is het dat ook nog steeds, begrijp me niet verkeerd, maar door de mensen op de eerste plek te zetten word het juist zoveel meer. Joel en zijn broer Tommy, Dina en Ellie komen stuk voor stuk realistisch over, menselijk zelfs. Maar ook de rest van de cast bestaat louter uit geloofwaardige en menselijke personages.

Dit alles is te danken aan het briljante schrijfwerk van Neil Druckmann, die een geloofwaardige wereld heeft neergezet met dito personages. Maar met briljant schrijfwerk alleen kom je er niet. Het acteerwerk en voice-acting in deze game is van zo’n ongekend hoog niveau. En dankzij dat ongekende hoge niveau is het ontzettend makkelijk om daadwerkelijk mee te leven met de personages. De characters zijn mensen, mensen met problemen en emotionele bagage, maar wel mensen die het goede proberen te doen. Keuzes maken die misschien niet altijd goed zijn, maar wel met de juiste intenties.

Linksom of rechtsom

Iedereen die The Last of Us gespeeld heeft zal zich direct thuis voelen in dit tweede deel als het gaat om de gameplay. Je bepaalt nog steeds hoe je een situatie ingaat. Doe je dit doormiddel van stealth of ga je de confrontaties liever aan onder het motto Shoot First, Talk Later. In theorie zijn beide methodes zeer effectief, het probleem met die laatste is alleen dat ook in dit tweede deel ammo niet in grote getalen te verkrijgen is. Maar tegelijkertijd geeft de game jou wel de vrijheid om zelf te bepalen hoe je elke situatie te lijf gaat.

Maar ook als jou stealth aanpak niet goed uitpakt is het geen ramp. Dan kun je er alsnog voor kiezen om je wapens te legen op je tegenstanders of door gewoon weg te rennen. Het weg rennen van een confrontatie om je vervolgens ergens anders te verstoppen is namelijk een valide tactiek. Op die manier kun je het gevecht weer naar je eigen hand zetten. Maar vergis je niet, de AI van de menselijke tegenstanders zijn niet misselijk. Je zult opgejaagd en gezocht worden. En als zombies en mensen nog niet genoeg is om je angstzweet te bezorgen dan zou ik als ik jou was maar heel ver weg blijven van honden. De honden kunnen namelijk jouw geur oppikken en je op die manier opsporen.

Vraagstukken tijdens het spelen

Het is ook nu weer een heerlijk gevoel als je een kamer, gebouw of gebied ontdaan hebt van alle vijanden door alleen gebruik te maken van stealth. Het voelt allemaal zeer natuurlijk aan hoe je beweegt, achter een muurtje of bureau blijft wachten of zelfs onder het bureau of een auto kruipt. Maar zoals ik al eerder zei is deze game niet voor mensen met een zwakke maag. Het bloed vloeit rijkelijk bij elke kill. Het verschil met The Last of Us Part 2 en een haast ultra gewelddadige game als Mortal Kombat is dat het in die laatste zo over de top is dat het nooit real aanvoelt. The Last of Us Part 2 is niks over de top en alles voelt juist realistisch aan. Het brengt daardoor extra gewicht met zich mee aan elke kill die je maakt.

En ook al is dit allemaal niet echt en is het maar een spelletje, door die realistische aanpak blijf je jezelf steeds maar voorhouden dat het dus maar een spelletje is. Er zullen momenten zijn dat een vijand zich overgeeft smekend om zijn of haar knieën. Loop je weg of vermoord je de persoon in kwestie alsnog? Het levert ook vraagstukken op aan jezelf als speler, want hoever zou je gaan om je doel te bereiken. Over hoeveel lijken ga je? Het zijn vraagstukken die niet geforceerd worden op jou als speler. Het zijn vraagstukken die voortvloeien uit het briljante verhaal.

Alles klopt

The Last of Us Part 2 is een game waarin alles op zijn plek valt. Een game die zowel vermaakt als vragen oproept. En hoe spannend de gevechten ook kunnen zijn, zijn het juist de rustige momenten die de meeste indruk maken. The Last of Us Part 2 is geen open wereld game al wekt het soms wel die indruk. De game is ontzettend lineair in opzet maar het brengt je vaker dan eens in grote open gebieden die je naar hartenlust kunt gaan ontdekken. En dat wil je. Niet alleen omdat alles er zo fantastisch mooi uitziet maar ook omdat het vergaren van kogels en andere spullen erg waardevol kan zijn.

Gelukkig is The Last of Us Part 2 geen korte game. Het hangt een beetje van je speelstijl af, maar je zult er toch ongeveer zo’n 25 uur mee zoet zijn. De vraag die ik in mijn inleiding stelde was of The Last of Us überhaupt een vervolg nodig had. Het antwoord is tweeledig eigenlijk. Nee, The Last of Us had zeker geen vervolg nodig, maar….. Als een vervolg van dit ongekende hoge niveau is, dan is het antwoord per direct ja, ja The Last of Us verdiende een vervolg.

Samenvatting

The Last of Us Part 2 is een vervolg op een game dat geen vervolg nodig had. Tegelijkertijd laat The Last of Us Part 2 ons zien waarom Naughty Dog op ongekende hoogte staat als het gaat om het maken van singleplayer ervaringen. De game ziet er werkelijk fantastisch uit tot aan de kleinste details. Het verhaal en de gameplay houden je zo’n 25 uur lang op het puntje van je stoel. Maar Naughty Dog laat vooral zien dat het niet bang is om gevoelige en zware thema’s aan te snijden. Dankzij een sterk script en fantastisch acteer- en voice werk van de cast komt de volledige game tot leven. Dit is hoe je een game maakt, dit is hoe je een vervolg maakt en dit is simpelweg de beste game van deze generatie en misschien zelfs wel of all time!

Met dank aan de uitgever voor het verstrekken van een review kopie.