Review: Final Fantasy Crystal Chronicles Remastered

Toen mij werd verteld dat ik de Final Fantasy Crystal Chronicles Remastered mocht reviewen was ik ontzettend blij! Ik heb de originele Crystal Chronicles mogen spelen met een maatje van mij, lang, lang geleden, toen de GameCube nog verbonden moest worden met een GameBoy Advance voor het co-op element. Ik heb veel fijne herinneringen aan dit spel en daarom is het schrijven van deze review zo ontzettend moeilijk.

Uit nostalgie wil ik graag zo veel goede dingen zegen over deze remaster, maar eerlijkheid duurt het langst, dus daar gaan we.

Co-op? More like Co-Nope!

Mijn fijnste herinneringen aan Final Fantasy Crystal Chronicles, of FFCC voor kort, zijn het samen spelen met mijn maatje om de dungeons te verslaan. In tegenstelling tot de main-serie van Final Fantasy, waar de focus zwaar wordt gelegd op de verhaallijnen, is FFCC een simpel spel.

Jouw wereld wordt bedreigd door een zwarte miasma die alleen tegengehouden kan worden door kristallen. Deze kristallen kunnen de miasma niet eeuwig tegen houden, en moeten worden onderhouden met een myrrh.

Je vormt een karavaan, alleen of met tot nog 3 andere vrienden, en reist de wereld van FFCC door om myrrh te verzamelen, de kristallen te onderhouden, en de miasma tegen te gaan. Het concept is simpel en rechtdoorzee, en voor een spel dat gemaakt is om met meerdere mensen te genieten is dat erg fijn. Het betekend dat jouw teammates niet allemaal super gespecialiseerd hoeven te zijn in hun class om de dungeons te verslaan, omdat de dungeons gewoon een steeds moeilijkere versie van zichzelf zijn.

Maar dan moet je wel vrienden hebben die dit spel spelen. En je moet de multiplayer aan de praat kunnen krijgen. En dan zin hebben om dezelfde dungeon vier keer te doen, want alleen de party leider ontvangt de myrrh, en kan dus verder met z’n reis door het miasma geteisterde land.

Ik heb zelf de multiplayer niet kunnen spelen, omdat ik steeds het bericht kreeg dat de multiplayer niet beschikbaar is. Ja, ik heb de playstation aan en uit gedaan, en naar updates gezocht. Maar ik schijn niet de enige te zijn geweest met dit probleem, en net voor het weekend heeft Square Enix er een berichtje uit gedaan dat zij zich bewust zijn van de vele problemen met de online functies van de game.

Dit berichtje geld trouwens alleen voor de beschikbaarheid van het spel, het feit dat je als party leider de enige bent die baat heeft bij het verslaan van de dungeons is een bewust game design element.

Solo queue dan maar…

Dus dan speel je het spel maar alleen, wat kan je verwachten? Eigenlijk, niet zo veel. Voor een complex verhaal, of een fijn combat system hoef je het spel niet te spelen. De controls zijn clunky, en halen je constant uit de combat als je spreuken wilt verwisselen, of een aanval moet chargen. Daarnaast zijn de dungeons, zoals ik eerder ook al heb uitgelegd, erg eentonig.

Tijdens het ontdekken moet je ook constant jouw Moogle (your animal companion, om het zo maar te zeggen) in de gaten houden, want je kunt niet door de dungeons waden zonder jouw myrrh chalice, de blauwe ring die jou van de miasma beschermt. Deze wordt vooral gedragen door jouw Moogle zodat jij je met combat bezig kan houden, maar terwijl jij je door deze dungeons waadt wilt jouw Moogle er nog wel eens moe van worden om de chalice te dragen. Meer dan eens heb ik mij per ongeluk buiten de blauwe cirkel gevonden, om dan gelijk een half leven kwijt te raken omdat de Moogle me niet meer bij kon houden. Er wordt dan verwacht dat je de chalice zelf draagt voor een paar luttele seconden, om vervolgens jouw vervloekte bescherming weer over te dragen aan de Moogle.

Dit betekend dat het spel je actief werkt om zo snel mogelijk door de dungeons te gaan. Iedere boss fight kwam voor mij eigenlijk op hetzelfde neer, wat betekende dat bij jaar 3 in het spel ik het idee had dat ik alles wel al had gezien. Misschien dat deze ervaring anders was geweest als ik het spel met vrienden, of zelfs vreemde had kunnen spelen.

Een gouden randje?

Ik probeer altijd iets positiefs te zoeken in de spellen die ik speel. De graphics zijn schattig maar niet geweldig, iets wat je kan verwachten van een remaster die 17 jaar oud is.

De soundtrack is okay, en Moogle customizing is best leuk.

Er is een klein beetje character customization in het spel, wat je toelaat om voor 1 van de 4 rassen te kiezen en dan te kiezen tussen 1 van de 4 preset looks die ze per ras hebben. Je kunt dan de stem van het character aanpassen, en deze een leuke naam geven. Het is geen MMORPG character scherm, maar het maakt alles toch iets persoonlijker.

Samenvatting

FFCC is een remaster gone wrong. Alles wat het originele spel zo charmant maakte is nu in onbruik gemaakt, of erger geworden. Van een mutliplayer die niet doet wat het belooft (en zelfs geen offline multiplayer meer bevat), tot een verouderd battle systeem wat in deze tijd gewoon niet fijn meer te gebruiken is. Final Fantasy Crystal Chronicles slaat voor mij helaas de plank helemaal mis. Heel erg jammer, want ik had graag meer gezien van deze titel.

Gelukkig zijn de playable characters wel heel schattig.

Met dank aan de uitgever voor het verstrekken van een review kopie.